عشق و نفرت وپرسپولیس

یکی دیوانه ای اتش برافروخت  

                   در ان هنگامه خو یش را سوخت

همه خاکسترش را باد میبرد         

                        وجودش را جهان از یاد میبرد

تو همچون اتشی ای عشق جانسوز     

                        من ان دیوانه مرد اتش افروز

من ان دیوانه اتش پرستم              

                 در این اتش خوشم تا زنده هستم

بزن اتش به عود استخانم         

                       که بوی عشق برخیزد ز جانم

خوشم با این چنین دیوانه گیها     

                        که میخندم به ان فرزانه گیها

به غیر از مردن از یاد رفتن           

                          غباری گشتن و بر باد رفتن

در این عالم سر انجامی ندارم   

                    چه فرجامی که فرجامی نداریم

لحی من همچون اهی تیره روزان      

                   بساز ای عشق جانم را بسوزان

بیا اتش بزن خاکسترم کن         

                  مسم در بوته ی هستی زرم کن 

هرچه بینا چشم رنج اشنایی          

                 هر چه سوزان عشق درد بیبفایی

هر چه جان نزدیکتر پایان عمر  

            هر چه دل رنجیدتر سوز جدایی بیشتر

هر چه صاحب دل فوزون بر گشته اقبالی فوزون        

            هر چه سر ازاده تر افتاده پایی بیشتر 

هر چه دل رنجیدتر زندان هستی تنگتر             

     هر چه تن شایسته تر شوق رهایی بیشتر

هر چه دانش بیشتر وامانتر در زندگی            

           هر چه کمتر فقر کبر خود نمایی بیشتر

هر چه تن در رنج زحمت نا امیدی عاقبت                 

                  هر چه با یاران بفا اعتنایی بیشتر

روی دیدار تو ام نیست وضو از چه کنم    

                دیگر این جامه وصله رفو از چه کنم

قید هستی همه جا همره من می اید       

         با چنین نامه سیاهی به تو رو از چه کنم

من که مجنون نشدم دشت به دشت از چه روم 

        نام لیلی چه برم کوه به کوه پس چه کنم

خود غریبی به چه حد خسته شدم زین همه رنگ

        من که دروش نیم این همه گو از چه کنم

من که بینم گذر عمر در این اشک روان        

            هوس سایه بید و لب جوب از چه کنم

هردم از رهگذری زنگ صفر میشنوم       

     تکیه بر عمر چنین بسته به مو پس چه کنم

رو به هر سو کنم نقش تو اید به نظر     

           روی گفتار به یک قبله بگو پس چه کنم